Dan liever naïef

Zo. Ik blog. Het voelt nog onwennig – als nieuwe schoenen – prachtig, ongebruikt en onze bestemming nog beider onbekend. Veranderingen ontstaan alleen als daar noodzaak toe is. (Eén van de eerste dingen die ik als geschiedenisstudent leerde). Blijkbaar is het dus noodzakelijk dat ik blog. Maar voor wie? Wie zit er nou te wachten op mijn hersenspinsels? Ach het gaat er ook niet om wie dit leest, maar dat ik het schrijf. Toch? Laat mij maar in die waan, dat schrijft makkelijker. Voor je het weet houd je rekening met je (in het gunstigste geval) lezers. Voor die enkelen zal ik me even voorstellen… Iris Franck, 30, moeder van een zoon, getrouwd met de liefste man, vorig jaar mijn flat ingewisseld voor een rijtjeshuis, blond, gedreven en enthousiast, geschiedenislerares in het VMBO LWOO, wereldverbeteraar en vegetariër (want wie ben ik om te beslissen dat een dier er voor mij is).

Gezond voel ik mij als ik aan veranderen denk. Veranderen voelt als bewegen en bewegen zorgt voor endorfine en endorfine maakt je happy! 2013 was het jaar van de verandering. Niet alleen leerde ik lieve, eerlijke en wereldvermooideraars (bij deze nomineer ik dat woord voor woord van het jaar 2014) kennen ook leerde ik veel over mezelf. Wat ik wilde, wie ik was, ben en wil worden en wat ik wil doen! Sowieso als het ‘lekker’ voelt is het tijd om te bewegen, want groeien doe je het beste buiten je comfortzone.

Nu, terzake; wat is aan verandering onderhevig of zou dat moeten zijn…

Hoe vet zou het zijn dat je als kind niet in een hokje wordt geduwd, dat je niet wordt afgerekend op wat je kunt reproduceren, op of je liever rustig in een vertrouwde omgeving of juist in een zeer prikkelende omgeving werkt en leert. Zou het niet mooi zijn als je als mens mag zijn zoals je bent en dat er mensen zijn die je begeleiden in het vinden van je passies, talenten en kwaliteiten?

Klinkt mooi hè?! Helaas geldt het bovenstaande  slechts voor weinig opgroeiende jongeren. Vooral als je een leerling in het VMBO (uitzonderingen daargelaten) bent zul je daar eerder gedesillusioneerd uitkomen dan gesterkt in je overtuigingen, zelfverzekerd en zelfbewust van je kwaliteiten en mogelijkheden.  Waarom? Kunnen vogels zwemmen en vissen vliegen? Nee, maar toch verwachten we van onze kinderen dat ze dingen doen en leren die niet bij hun passen maar doen dat wel ondertussen omdat ‘de maatschappij’ dat wel van ons, het onderwijs verwacht. Wat als ik dat nou kon veranderen? Een school waar je met en door elkaar leert, waar je als leerling diep in een onderwerp naar keuze duikt en daar alles over leert dat bijdraagt aan jouw onderzoek en ontwikkeling. Waar je met je handen mag werken, waar creëren als leren wordt gezien.  Naïef? Vast wel, maar liever naïef dan cynisch.

In de tussentijd zal ik mijn leerlingen als kritische consument behandelen, hen bevragen naar de kwaliteit van mijn lessen. Wat kan beter? Wat is goed en moet blijven? En in hoeverre is mijn bijdrage relevant voor jouw ontwikkeling? Wat heb jij nodig om te groeien, te ontdekken? Vragen die in het huidige systeem afgedaan worden als ‘er niet toe doende en onbelangrijk’ Het gaat immers om de cijfers, de uitslagen, de opbrengsten.

Wie is er nu naïef?